اثربخشی آموزش تاب‌آوری بر سطح کیفیت زندگی مادران دارای فرزندان10-13 ساله مبتلا به سرطان در بیمارستان امام خمینی (ره) تهران سال1389- 1388

این پژوهش به منظور یقیین اثربخشی آموزش تاب‌آوری بر کیفیت زندگی مادرانی که فرزندان آن‌ها دچار سرطان شده‌اند، انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش کلیه‌ی مادران فرزندان سرطانی بین 10 – 13 بوده است. روش پژوهش بکار گرفته شده طرح نیمه آزمایشی و شامل پیش‌آزمون و پس آزمون با گروه گواه بوده است. با روش نمونه‌گیری تصادفی یک گروه 30 نفری از مادران انتخاب شدند.آن‌ها در دو گروه مساوی قرار داده شده‌اند که نیمی از آن‌ها در گروه آزمایش و نیمی دیگر در گروه گواه بوده‌اند. پرسشنامه‌های تاب‌آوری کانر – دیوید سون و کیفیت زندگی برای هر دو گروه به کار رفت. نتایج 9 جلسه آموزش تاب‌آروی با استفاده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد که مادرانی که تحت آموزش معین قرار گرفتند در تاب‌آوری و کیفیت زندگی نسبت به مادرانی که از این آموزش‌ها برخوردارنبوده‌اند پیشرفت بهتری داشته‌اند. آموزش تاب‌آوری تاثیر معناداری بر مولفه‌هایی چون سلامت روان، عملکرد پائین، سرزندگی، درد بدنی، سلامت عمومی، نقش هیجانی داشته است در حالی‌که چنین اثری بر روی مولفه‌های عملکرد جسمانی، عملکرد اجتماعی وجود نداشته است. این پژوهش به این نتیجه می‌ رسد که آموزش تاب‌آوری در افزایش تاب‌آوری و کیفیت زندگی مادرانی که فرزندان‌شان مبتلا به سرطان شده‌اند مؤثر بوده است.